Periodiek

Details

Categorie: Periodiek

Voorwoord

Op zaterdag 14 oktober 2023 was er het VAV-symposium “Communautarisering van de gezondheidzorg in 2024!” in het Herman Teirlinck Auditorium (KBC) Havenlaan te Brussel.

Daarmee wilden we onze visie van communautarisering van de gezondheidszorg kracht bij zetten en actualiseren.
De voornaamste argumenten van het VAV voor een integrale Vlaamse gezondheidszorg zijn intussen genoegzaam bekend:
• het recht op het leggen van eigen klemtonen.
• een grotere efficiëntie en responsabilisering van de gemeenschappen tot een spaarzaam beleid.
• Wij willen een communautarisering en geen regionalisering omdat wij de band met de Vlamingen in Brussel niet willen doorknippen.

Die argumenten werden tijdens het symposium door de verschillende sprekers uitgediept met cijfermateriaal en inzichten vanuit de eigen invalshoek.
Ik dank hen nogmaals voor de verhelderende en constructieve bijdragen.
De grondwetspecialist Jürgen Vanpraet bekeek hoe de homogenisering van de gezondheidszorg op het niveau van de deelstaten vorm kan gegeven worden.

Prof. De Maeseneer hield een pleidooi voor een gedecentraliseerde gezondheidszorg in een solidaire samenleving.
Van Dr Jonas Brouwers hoorden we dat het stroomlijnen en samenbrengen van bevoegdheden, in het bijzonder voor de opleiding en het opvolgen van de kwaliteit ervan, zich meer en meer opdringt.

Voor een performant zorgbeleid horen gezondheidszorg en welzijn samen in één beleidsvoering te zitten, vernamen we van Karine Moykens, secretaris-generaal van het agentschap Zorg.

En Dr Karel Vermeyen, bestuurslid VAV, concludeerde op basis van de vergelijking Noord-Zuid dat een gesplitste financiering van de gezondheidszorg mogelijkheden biedt en geen verlies van solidariteit hoeft te betekenen.
Het is wel belangrijk dat solidariteit op een transparante manier georganiseerd wordt en een tijdsdefinitie heeft. Na de pauze was er een vinnig debat waar nogmaals bleek dat Vlaanderen en het VAV Brussel niet mogen loslaten.
Het symposium kreeg heel wat aandacht en weerklank in zowel de medische als de algemene pers.

Geïnteresseerden kunnen de abstracts en presentaties van de sprekers sindsdien raadplegen op onze webstek www.vlaamsartsenverbond.org.
Het eerste nummer van Periodiek jaargang 2024 zal trouwens integraal gewijd zijn aan de verslaggeving van het symposium.

Het referaat van ons bestuurslid Karel Vermeyen diende als basis om de visie van het VAV te stroomlijnen, en ook die tekst is terug te vinden op onze webstek.

Met die visietekst en ons jubileumboek “100 jaar Vlaams Artsenverbond” beschikken we over unieke documenten waarin onze argumenten voor de communautarisering van de gezondheidszorg werden samengebracht.

Met die bundel in de hand kunnen we nu de beleidsmakers nog beter informeren en ze aansporen om na de verkiezingen van 2024 de integrale Vlaamse gezondheidszorg te realiseren,
die - het moet nog maar eens gezegd worden - eigenlijk al sinds 1980 in de grondwet staat!

Waarom is die communautarisering er dan nog niet?

Omdat men in dit land met deze staatsstructuur geen enkele hervorming nog kan doorvoeren. Op een debat van Pro Flandria, een netwerkorganisatie van Vlaamse ondernemers en academici,
haalde oud-minister Koen Geens (CD&V) vorig jaar fel uit naar de werking van de Vivaldi-regering. ‘Wij kunnen federaal op dit ogenblik bijna geen enkele ernstige hervorming meer doen, dat lukt niet meer.’
‘Federaal kun je alleen uitgavenverhogingen beslissen.’

In 2024 kan de communautarisering van de gezondheidszorg er komen, als dit land eindelijk de hervorming krijgt die nodig is.
Noem het confederalisme, noem het zelfbestuur, dat is semantiek. Maar de grendels van 1970 moeten weg, en we moeten zelf de touwtjes in handen krijgen.

Jan Van Meirhaeghe
Voorzitter VAV

Details

Categorie: Periodiek

Voorwoord

Enkele weken geleden kwamen taalperikelen in de medische sector nog maar eens in het nieuws. Dit keer vanuit een ietwat andere invalshoek dan we gewoon zijn. Voor het eerst zijn er in dit ontiegelijke land volgens recente cijfers van de OESO meer dan 10.000 buitenlandse artsen actief.

Op 23 augustus 2023 lazen we op MEDI-SFEER: “Begin deze eeuw waren 4 op de 100 dokters in het buitenland opgeleid, vandaag zijn dat er al 14 op de 100. De meesten onder hen komen uit Frankrijk (1.620) en Nederland (1.590), maar ook Roemenië komt met 1.558 artsen dicht in de buurt. Ook andere Oost- en Zuid-Europese en Afrikaanse landen hebben steeds meer artsen in België, van wie velen de taal niet machtig zijn.”

Diverse artsenverenigingen, maar ook de tandartsen en universiteiten reageerden elk vanuit hun ooghoek op deze cijfers. Het kwam uitgebreid aan bod in de medische en algemene pers.

Enerzijds wordt gebrek aan taalvaardigheid en taalkennis aangeklaagd, men stelt ook duidelijk vragen over de competentie van de buitenlandse artsen en de kwaliteit van de opleiding in sommige landen… !

Taalvaardigheid is nodig voor een goede vertrouwensrelatie tussen patiënt en arts.

Buitenlandse studenten die hier een opleiding geneeskunde willen volgen moeten een taaltest afleggen. Het is dan ook niet meer dan normaal dat hetzelfde gevraagd wordt van artsen die hier willen praktiseren. Het VAV steunt deze eis van de bonden en medische verenigingen.

Van minister Vandenbroucke noteren we naar aanleiding van dit nieuws de volgende uitspraak: “Het is een recht van de patiënt om in de eigen taal zorg toegediend te krijgen. Ik wil dat artsen de taal van de patiënt spreken en ik zal daartoe een sluitend voorstel indienen”. We zullen niet nalaten hem hierop aan te spreken indien nodig.

Prof Devroey (VUB) kaartte in dit verband nog andere problemen aan. Niet alle jongeren die aan een opleiding geneeskunde willen beginnen, kunnen dat. Aan de voorzijde zetten we de poort open voor buitenlandse artsen, maar voor Vlamingen doen we de achterdeur toe. En hij wijst er ook op dat de taalbarrière tussen patiënt en arts een groot probleem vormt, vooral in Brussel en de Vlaamse rand.

Het verwondert mij dat in de commentaren maar weinigen de parallel trokken naar de taaltoestanden in de medische sector in Brussel en de rand. Door de focus te leggen op buitenlandse artsen zou men vergeten dat al sinds jaar en dag de dienstverlening aan Nederlandstalige patiënten in de Brusselse ziekenhuizen en spoeddiensten en ook in de Vlaamse rand op zijn minst gebrekkig te noemen is, en vaak eigenlijk onbestaand.

Het VAV vierde vorig jaar zijn honderdjarig bestaan. Het toenmalige VGV (Vlaams Geneesherenverbond) vierde zijn halve eeuwfeest in 1972 met een academische zitting in Brussel met als onderwerp: “Taaltoestanden in de geneeskundige sector te Brussel”.

Let op de spelling van toen. Er verscheen nadien een lijvig verslagboek dat ik in het licht van de hierboven aangehaalde taalproblematiek nog eens doornam. Ik moet tot mijn grote spijt vaststellen dat in die halve eeuw niets ten goede veranderd is, wel integendeel!

Het blijft dus nog altijd nodig dat het VAV aan de kar duwt.

Jan Van Meirhaeghe
Voorzitter VAV

Details

Categorie: Periodiek

Voorwoord

De bijzondere wet van 8 augustus 1980 bepaalt dat het Vlaamse parlement en de Vlaamse regering, wat het gezondheidsbeleid betreft, bevoegd zijn voor de zorgenverstrekking - weliswaar met tal van uitzonderingen - en voor de gezondheidsopvoeding evenals de preventieve gezondheidszorg.

Op 3 maart 1999 werden in het Vlaams Parlement 5 resoluties over de staatshervorming goedgekeurd. Resolutie nummer 4 zegt dat: “ … de normerings-, uitvoerings- en financieringsbevoegdheid betreffende het volledige gezondheids-en gezinsbeleid moeten integraal naar de deelstaten worden overgeheveld, dus onder meer met inbegrip van de gezondheidszorgverzekering en de gezinsbijslagen (kosten compenserende regelingen). Daarbij moeten de inwoners van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest de vrije keuze bekomen om toe te treden tot het stelsel van de deelstaat Vlaanderen of van de Franstalige deelstaat, dat telkens zowel een regeling voor de inkomsten als voor de uitgaven bevat …”

Deze resolutie werd aangenomen met een grote meerderheid en zonder tegenstemmen. Er is dus in Vlaanderen een breed maatschappelijk draagvlak om op korte termijn naar een eigen gezondheidszorg te evolueren.

Het Vlaams Artsenverbond (VAV) heeft een rijke traditie in het organiseren van academische zittingen, congressen, colloquia en symposia, die langzaam maar zeker de weg banen naar een eigen Vlaamse gezondheidszorg en een eigen Vlaams gezondheidsbeleid. De nog altijd zeer lezenswaardige rapporten van deze studiedagen kan men nog altijd consulteren op onze webstek www.vlaamsartsenverbond.org.

Ondanks de resoluties, de wetten en de decreten, ondanks de voortdurende inspanningen van verenigingen als de onze horen we nog dagelijks schrijnende verhalen over de onopgeloste taaltoestanden in de Brusselse ziekenhuizen, geraakt het francofoon gesjoemel met contingentering en artsenquota niet opgelost en blijven de transfers het bodemloos vat vullen.

Sinds 1999, dus bijna een kwarteeuw, is er wat de communautarisering van de gezondheidszorg betreft eigenlijk een stilstand. En met Vivaldi dreigt er zelfs een achteruitgang. De Vlaamse partijen in deze regering kunnen niet genoeg op hun verantwoordelijkheid gewezen worden. Het jubileumboek “100 jaar Vlaams Artsenverbond” is een handleiding voor de realisatie van onze missie, een autonome Vlaamse gezondheidszorg. De volgende weken en maanden zullen we die handleiding persoonlijk bezorgen aan de politieke en maatschappelijke actoren, zodat ze nu eindelijk eens werk zouden maken van de definitieve en effectieve Vlaamse gezondheidszorg.

Zoals reeds aangekondigd: onthoud de datum van zaterdag 14 oktober 2023. Dan is er het VAV-symposium “Naar een communautarisering van de gezondheidszorg in 2024!”.

Jan Van Meirhaeghe
Voorzitter VAV